یادی از حاج ماموستا عبدالله احمدیان

این روزها چهاردهمين سالگرد غروب جسمانى بزرگمرد فرهيختەای است کە خورشید اندیشەی تابناکش در افق حقیقت‌خواهی و حق‌طلبی همچنان می‌درخشد.

حاج ماموستا ملا عبداللە‌ احمدیان، از تبار عالمانی بود کە هیچگاە‌ دانش خود را منحصر بە حیطەهای متعارف علوم دینی نکرد و در بیان دیدگاەهای خود، بە چارچوب‌های علمی و پژوهشی هموارە وفادار بود. شاید در سلک ایشان کمتر کسی را بتوان یافت کە خود را در آن سطح بە ارجاع و رفرنس‌دهی ملتزم بداند. شاهد گویای این وسواس علمی و التزام اخلاقی، کتاب سترگ سیمای صادق فاروق اعظم است کە تقریباً‌ مطلب بدون ارجاعی در آن بە چشم نمی‌خورد. ماموستا علاوە بر سیرەی شیخین و نیز امام شافعی، تألیفات ارزشمند دیگری در باب قرآن‌شناسی، حدیث‌شناسی، مسائل پیچیدەی فقهی و نیز کلام جدید بە میراث اسلامی مکتوب افزود و کتابخانەی معاصر کردی را نیز با آثار ارزشمندی در حوزەی ادبی آراست. ماموستا از آن دستە نویسندگانی بود کە هم‌طراز‌ بلاغت نوشتار، از فصاحت گفتار نیز بهرەمند بود و بە مدد حافظەی بسیار تیزش، مفاهیم و واژگان را بە شایستگی و با وفاداری کامل بە حقیقت، در خدمت سجع سحرآمیز کلامش می‌گرفت و پیام خود را در قالب تابلوی چشم نوازی از انسجام مفهومی و آراستگی واژگانی بە مخاطب هدیە می‌کرد.

از توانمندی‌های خیرەکنندەی دیگر این شخصیت نادر، خط زیبایش بود. در دهەی شصت و اوایل دهەی هفتاد، ماموستا، در مناسبت‌های گوناگون و بە بهانەهای مختلف، اقدام بە نشر یادداشت‌های کوتاهی با محتوای فاخر می‌کرد و این یادداشت‌ها را با خط زیبای نستعلیق فارسی نگاشتە، آیات متن را با خط نسخ و ثلث عربی و نیز نوآوری‌های هندسی دیگر بە تحریر می‌کشید. البتە امروزە با فنّاوری‌های دیجیتال گرافیکی چنین کارهایی بە سادگی می‌سور است و شاید تخیل صعوبت و ارزشمندی آن بە ویژە برای نسل پسا کامپیوتر دشوار باشد.

جامعەی امروز ما بە امثال ماموستا بسیار نیازمند است؛

خداوند ذوالجلال روح بلند ایشان را در جمع عالمان و صالحان امت بپذیرد و همەی ما را در بهرەگیری از میراث دانش گستردەی او یاری کند!