خاورمیانه جغرافیای عجیبی است. سرزمینی به شدّت زخم خورده و خسته از جنگ‌های طولانی و گسترده، با ادیانی بزرگ که مدّعی روح صلح‌طلبی، عدالت و امنیّت‌اند. مردمانش به ظاهر بیزار از جنگ و خونریزی، در همان حال به فجیع‌ترین شیوه خونریز، ضدّ هم و قاتل هم‌اند. جزو جهان سوّم و مناطق عقب‌مانده‌ی تاریخ، امّا پر از باورهای پرادعا؛ با ادّعاهای جهانی برای رستگاری جهان و جمهور. پر از باورهایی که بانک عدالت و یکسانیشان گوش فلک را و تاریخ را کر کرده است؛ در همان حال سرشار از عقاید ضدّ یکسانی و ضدانسانی؛ و لبریز از ناسازگاریهای وحشتناک؛ که هر کدام خود را حقّ محض و دیگران را ناحقّ صددرصد می‌دانند.